علی علیمحمدی

از زمانی که خودم را شناختم و سواد خواندن و نوشتن را پیدا کردم، به مطالعه کردن خیلی علاقه داشتم، هر کتاب یا مجله ای که به دستم می رسید، شروع به خواندن می کردم و از هیچ مطلب خواندنی نمی گذشتم. راستش خیلی موضوعش برایم تفاوتی نداشت. از داستان و شعر گرفته، تا کتاب های علمی و کتاب های پر از آرزوهای بچگانه، کتابهای جدی و اتوکشیده فلسفی، رمان های دور رو دراز و …… وقتی کتابی دستم می گرفتم تا تمامش نمی کردم، حاضر نبودم هیچ کار دیگری را انجام دهم.
خلاصه از بس کتاب خریدم و خواندم و خواندم و خواندم، که دیگر هر چه پول توجیبی از پدرم می گرفتم، به جایی نمی رسید و دیگر از هیچ طریق دیگری نمی توانستم کتاب تهیه کنم. این داستان سرگردانی ادامه داشت تا اینکه به صورت اتفاقی با “کانون پرورش کودکان و نوجوانان” و کتاب های جالبی که در آن وجود داشت آشنا شدم. خودم را در دریایی از کتاب های با کیفیت قصه و شعر غوطه ور دیدم. و از همه مهمتر با مربیان و کتابدارانی آشنا شدم که با جان و دل برای بچّه ها وقت می گذاشتند و از هیچ خدمتی به بچّه ها دریغ نمی کردند. مهر و محبت آنها به گونه ای بود که وقتی بزرگ شدم علاقه ام به کتاب، کتابخانه و دنیای کودکی هیچ وقت پایان پیدا نکرد و تازه چندین برابر هم شد.
هنگامی که قرار بود رشته ی تحصیلی دهن پرکنی انتخاب کنم، از آنجا که در دبیرستان رشته علوم تجربی می خواندم یک مرتبه دیدم که به جای “رشته پزشکی” در رشته “مدیریت دانش و اطلاع رسانی پزشکی” مشغئول به تحصیل هستم. این اسمی که برایتان گفتم اسم باکلاس رشته ای است که در آن مدرک لیسانس و بعد فوق لیسانسم را گرفته ام و اگر بخواهید اسم سابقش را بدانید باید یواشکی بگویم، همان “کتابداری و اطلاع رسانی پزشکی” است. که تازگی ها اسمش را به شکلی که برایتان گفتم، عوض کرده اند. راستش من که آخرش نفهمیدم، دلیل این کارشان چه بود، ولی به هر حال، لابُد برای خودشان دلیل محکمی داشتند که این کار را انجام دادند. اسمش هر چه باشد، برای من که خیلی خیر و برکت به همراه داشت، و از این بابت از خداوند مهربان سپاسگزارم.
همانطور که دانشگاه را می گذراندم و به پیش می رفتم یواش یواش، متوجه شدم که مسیر مطالعاتی ام به نوعی سمت و سویش دارد عوض می شود، و با سرعت یک هواپیمای فانتوم به سمت هنگامه ی کودکی و نوجوانی و حال و هوای آن موقع تغییر پیدا کرده، و در حال حرکت در این مسیر است.
داستان علاقه مندی ام به کتاب و قصه و شعر و ادبیات کودکان و سرو کله زدن با آنها تا آنجا پیش رفت که دیدم، در وادی کودکی غرق شده ام، و تازه فهمیدم عجب دنیای پاک و بی آلایشی در اطراف ما وجود دارد و ما ناخواسته و یا شاید هم آگاهانه خودمان را به ندیدن زده ایم و احساس بلوغ و فرهیختگی عالم بزرگسالی، ما را از دیدن این دنیای زیبا، ساده و دوست داشتنی محروم کرده است.

کم کم زبان کودکی را دوباره و بهتر یاد گرفتم و متوجه شدم، کودکان این سرزمین چقدر نیاز به شادی دارند. آموختم که در مدارسی که تحصیل می کنند، حفظ کردن مطالب جای فکر کردن آنها را گرفته و از اصلی ترین و پایه ای ترین مهارت های مورد نیازشان دور مانده اند. مشاهده کردم که برای گفتن بسیاری از خواسته های خود خجالت می کشند، صدایشان می لرزد و زمانی که شروع به صحبت کردن در جمع می کنند، تعداد زیادی از آنها به درستی نمی توانند منظورشان را بیان کنند و به قول معروف حرفشان را می خورند.
اینکه پدر و مادرها و مربیان چه قدر برای تشخیص کتاب های با کیفیت و مناسب مشکل دارند را دیگر توضیح نمی دهم و از موانع متعددی که بچه ها برای مطالعه کردن درست بر سر راهشان وجود دارد چشم پوشی می کنم.
به همین خاطر بعد از مطالعه دقیق و گسترده، شروع به برگزاری کارگاه های آموزشی مختلف در مراکز فرهنگی، مدارس و محیط های آموزشی کردم و وقتی با دنیای مجازی و گستردگی خدماتی که می شود از این طریق به بچّه ها و یک سری از آدم بزرگهایی که شاید یکی از آنها شما دوست بزرگوار باشید، آشنا شدم، بساط کار را گسترش دادم و همانطور که ملاحظه می فرمائید در حال حاضر با سایت مهارتجو در خدمت شما هستم.
امیدوارم راهی را که انتخاب کردم با کمک شما به یک سرانجام شیرین برسانم، و هیچ چیزی من را بیشتر از این خوشحال نمی کنه که تمامی بچه های ایران زمین لبهاشان خندان، و به آنچه شایسته اش هستند دست پیدا کنند. این آرزو خیلی زود دست یافتنی می شود، اگر من و شما آستین هایمان را بالا بزنیم و کارهای کوچکی که در همین نزدیکی هاست را به سرانجام برسانیم.